Πού πήγε ο ρομαντισμός;
Νομίζω πλέον ότι ο ρομαντισμός απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την καθημαρινότητά μας! Αν κρίνω από τη δική μου τουλάχιστον, νιώθω πως έχει γίνει τόσο κυνική και ρηχή, που αμφιβάλω αν έχει μείνει έστω και μια στάλα ρομαντισμού στους ανθρώπους γύρω μου. Μερικές φορές νομίζω ότι έγινε το θαύμα και κάποιος ξεπέρασε την αρχική «ντροπή» της ρομαντικής πράξης και έκανε κάτι το ασύλληπτα γλυκό. Αλλά και πάλι εκείνη η στιγμή θα χαθεί, όταν μάθω πως το όλο σκηνικό δεν ήταν τίποτα παρά ένα οργανωμένο σχέδιο εντυπωσιασμού.
Το ρομαντικό στοιχείο όμως, δεν μπορεί να είναι προσχεδιασμένο, όπως ακριβώς δεν υπάρχουν προσχεδιασμένα συναισθήματα και δεν αξίζει σε καμία περίπρτωση να στηρίζεται στην υπερβολή. Επίσης δεν είναι απαραίτητο να αφορά μόνο ζευγάρια, και σίγουρα δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο σε ωραία λόγια! Διότι ρομαντικός, δεν είναι αυτός που θα τάξει λαγούς με πετραχίλια, θα κάνει ρομαντικά δείπνα και θα στρώσει τον κόσμο με ροδοπέταλα! Ρομαντικό είναι να σκεφτείς τις ανάγκες του άλλου, να κάνεις κάτι απρόσμενο και δύσκολο μόνο για να ευχαριστήσεις τον φίλο, την οικογένεια ή τον σύντροφό σου! Να κάνεις τον άλλο να σε σκέφτεται και να χαμογελάει! Στην επιτομή του μάλιστα , όπως πιστεύω εγώ, ο ρομαντισμός μπορεί να εκδηλωθεί για κάποιον άγνωστο. Να μιλήσεις στο άτομο που σου αρέσει στο λεωφορείο, να ανοίξεις την πόρτα για να περάσει κάποιος, να μοιραστείς την ομπρέλα σου με εκείνον που είναι στη βροχή... Είναι ίσως η αυθόρμητη ευγένεια προς τους άλλους, που μπορεί να τους φτιάξει τη μέρα ή ακόμα και όλη τους τη ζωή.
Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν αυθόρμητες εκφράσεις σήμερα! Ούτε καν ρομαντικές σκέψεις! (ή τουλάχιστον έχουν μειωθεί σημαντικά) Βλέπουμε τον ουρανό και αναρωτιόμαστε αν θα βρέξει και δεν θαυμάζουμε τα σύννεφα και τη ομορφιά της φύσης. Κοιτάμε έξω από το λεωφορείο και αγανακτούμε με την κίνηση των δρόμων, χωρίς να σκεφτούμε ούτε μια στιγμή τι κάνει τους ανθρώπους αυτούς να βρίσκονται εκεί ή πώς αισθάνονται. Γενικά δεν μας νοιάζει τίποτα πέρα από τα προφανή και τα αναγκαία και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να ονειρευτεί ή να φανταστεί έστω και το παραμικρό πέρα από αυτά. Δεν υπάρχουν όνειρα στο σύμπαν που ζω, μόνο φιλοδοξίες! Και εκείνος που θα τολμήσει να ξεφύγει για λίγο από την πραγματικότητα θα χαρακτηριστεί το λιγότερο ονειροπόλος. Και όλα αυτά γιατί σταματήσαμε να νοιζόμαστε για την αξία της στιμγής! Για την αξία του να μπορείς να αιστανθείς πράγματα μόνο και μόνο βλέποντας τον κόσμο γύρω σου!
Και όσον αφορά σε αυτόν τον αυθορμητισμό που έχουμε χάσει, όπως ανέφερα παραπάνω, έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλα μας έρχονται πλέον πιο εύκολα! Αντικαταστήσαμε τις αισθήσεις μας με την τεχνολογία και τα συναισθήματά μας απλά τα παρασύρθηκαν μαζί. Γιατί πλέον, είναι παιχνιδάκι να δεις εικόνες, να ακούσεις μουσική, να γνωρίσεις ανθρώπους, γίνονται όλα μια συνήθεια. Δεν χρειάζεται να παλέψεις για τίποτα πια, αφού όλα έρχονται στο πιάτο σου και έτσι χάνεις την εκτίμησή σου για τη ζωή. Μην ξεχνάμε πως οι πιο ρομαντικές πράξεις οδηγούνται από το φόβο για το θάνατο, την αγάπη και τον ενθουσιασμό του έρωτα ή ακόμα και από την ομορφιά της φύσης! Έχει χαθεί το κίνητρο λοιπόν, ενώ τα λίγα συναισθήματα που προκύπτουν εκτονώνονται σε μικρές δόσεις, με ποικίλους τρόπους. Δεν χρειάζεται να γίνουν ρομαντικές πράξεις γιατί δεν έμειναν συναισθήματα που τις απαιτούν.
Αν πάρουμε για παράδειγμα τον έρωτα, ένα συναίσθημα, που είναι αποτέλεσμα όλων των αισθήσεων και αντιλήψεων που διαθέτει ο άνθρωπος, είναι το πλέον γνωστό όταν πρόκειται για ρομανικές εκφράσεις. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, λοιπόν, οι άνθρωποι θα εκδήλωναν τα συναισθήματά τους ακόμα και αν αυτά είχαν προκύψει τα τελευταία 5 δευτερόλεπτα και θα ερωτεύονταν άνευ όρων και ορίων. Αλλά αυτό δεν υπάρχει στον δικό μας κόσμο! Από τη μία είναι υπόθεση μερικών δευτερολέπτων να βρεις άπειρα άτομα στον ψηφιακό ή τον αναλογικό κόσμο και από την άλλη, έχεις την ελευθερία να κάνεις ότι θέλεις χωρίς δεσμευσεις με αυτά. Ξεχνάς βέβαια ότι σε κάθε άτομο που γνωρίζεις δίνεις ενα απειροελάχιστο κομμάτι του εαυτού σου, με αποτέλεσμα η διαδικασία της εύκολης και αναίμακτης προσέγγισης τόσο πολλών ατόμων, να σε αφήνει στο τέλος λίγο πιο άδειο. Ακόμα και η απώλεια των ταμπού εν τέλει, ή μάλλον ο τρόπος με τον οποίο αφομοίωσαν ορισμένα μυαλά τις αλλαγές αυτές, ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για τον ρομαντισμό, αφού το αντρικό και το γυναικείο σώμα έχασαν πλέον το μυστήριο που τα περιέβαλε.
Να αναφέρω βέβαια εν συντομία, ότι ο ρομαντισμός είναι μια έκφραση αθώα και ανιδιοτελής, η οποία καταστρέφεται όταν καταστρέφεται η φαντασία και η αγνότητα των ανθρώπων. Ο ρομαντισμός μάλιστα δεν μπορεί να μπει σε πρόγραμμα, ούτε να γίνει κομμάτι της καθημερινότητας, αφού η συνήθεια είναι ικανή να προκαλέσει φθορές στα μεγάλα συναισθήματα που απαιτεί!
Υπάρχουν, βέβαια , και μερικές αναλαμπές ρομάντζου κατά καιρούς, δε λέω, αλλά είναι σταγόνες σε έναν ωκεανό όλο πρακτικά μυαλά και κυνισμό. Γι αυτό, αν και δεν έχω καλύψει ακόμα όλες τις πτυχές του θέματος, ένα πράγμα θα σου πω:
Ακόμα και αν το να αισθάνεσαι είναι μερικές φορές επίπονο, η ζωή σου θα είναι πολύ πιο χαρούμενη και όμορφη, αν το κάνεις! Αν το δείχνεις δε, μπορεί να κάνεις λίγο καλύτερη και τη ζωή κάποιου άλλου!
Β-καροτένιο