Πούτ δε κόουτ ντάουν σλόουλι, γιού χαβ δε ράιτ του ριμέιν σάιλεντ.
Ανά τους αιώνες οι άνθρωποι βρίσκουν λόγους να διχάζονται. Πάντα υπάρχουν 2 , ή και περισσότερες πλευρές σε ένα θέμα και ο καθένας νομίζει πως η δική του είναι η σωστή και πως μόνο αυτός έχει δίκιο. Πολλές φορές μάλιστα οι δύο (ας υποθέσουμε ότι είναι 2 χάριν ευκολίας) αυτές πλευρές έρχονται σε τέτοια ρίξη, ώστε η σύγκρουση που ακολουθεί έχει καταστρεπτικές συνέπειες για όλους, ακόμα και για αυτούς που δε συμμετέχουν στη διαφωνία. Ένα από τα πιο σύγχρονα παραδείγματα είναι αυτό των αστυνομικών και των διαδηλωτών. Αυτό δεν είναι βεβαια ακριβώς το παράδειγμα δύο πλευρών που διαφωνούν για ένα θέμα, αλλά πρόκειται μάλλον για το ίδιο το θέμα διαφωνίας πολλών πλευρών. Υπάρχουν διάφοροι τύποι διαδηλωτών και συμμετεχόντων σε διαδηλώσεις καθώς και διάφοροι τύποι αστυνομικών και λοιπών ατόμων στην αντίθετη πλευρά. Ποικιλία υπάρχει και στους υποστηριχτές των δύο αυτών πλευρών, οι οποίοι διαβαθμίζονται σε ακραίοι και τους πιο μετροπαθείς.
Ο αγώνας ορισμένων ανθρώπων θα βρίσκει πάντα μπροστά του ένα γκλόπ, ένα δακρυγόνο και ένα ανθρώπινο χέρι που προσπαθεί να τον σταματήσει. Ωστόσο η πραγματικότητα μοιάζει τόσο πολύ με δηλώσεις αριστερής παράταξης ή μήπως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι και στις δύο πλευρές υπάρχουν εκείνα τα άτομα που, είτε μοιράζονται, είτε όχι την κοινή ιδεολογία, δρουν με τέτοιο τρόπο ώστε να βοηθούν την αντίθετη παράταξη να υποστηρίζει τις αρνητικές γενικέυσεις της. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν αυτοί που αγνοούν, δε γνωρίζουν ή ενσυνείδητα προσπερνούν τα όρια που συνοδεύουν τις απόψεις της πλευράς τους και με καθαρά εγωιστικά κίνητρα, στην ουσία καταστρέφουν με ποικιλία τρόπων ανθρώπινες ζωές, παρασέρνοντας στο κακό τους όνομα και την υπολοιπη ομάδα που τους υποστηρίζει. Εδώ βέβαια έχει να προστεθεί ότι όταν δέχεσαι και υποστηρίζεις ένα τέτοιο προβληματικό άτομο, ακόμα και αν δεν ακολουθείς τις πράξεις του, ουσιαστικά συμμετέχεις στο πρόβλημα που εκείνος δημιουργεί. Πολλές φορές μάλιστα η αδράνειά σου ενισχύει το πρόβλημα και σε κάνει μέρος του, μετατρέποντας αυτές τις εσφαλμένες γενικεύσεις σε σωστή εκτίμηση των γεγονότων.
Από τη μία έχουμε τις απόψεις υπέρ των διαδηλωτών, που πολλές φορές παρουσιάζουν τους αστυνομικούς σαν γουρούνια που ψάχνουν ευκαιρία να καταχραστούν την εξουσία που τους δίνει το επάγγελμά τους. Οι αστυνομικοί οποιουδήποτε κλάδου χαρακτηρίζονται "μπάτσοι", ενώ προκύπτουν και αντίστοιχα συνθήματα που μιλούν, έστω και μεταφορικά, για δολοφονίες των "κακών μπάτσων". Κατά την άποψη αυτή, από τη στιγμή που οι απέναντι πλευρά θεωρείται άγρια και επικίνδυνη, ικανή ακόμα και για να σκοτώσει όποιον σταθεί στο δρόμο της, από τη στιγμή που επέλεξε μια βίαιη δουλειά η οποία έχει μόνο στόχο την εκτέλεση εντολών με οποιοδήποτε κόστος, ο αστυνομικός δεν έχει αξία ως άνθρωπος. Το να τον πάρουν στο κατόπι 5 άτομα και "να φάει πεντε έξι ψιλές" είναι μια απλή συνηθισμένη πράξη. Το να πετάξουν δίπλα του μια αναμμένη μολότοφ, είναι κάτι που δε θα έπρεπε να μας απασχολεί, αφού δεν είναι άνθρωπος αλλά γουρούνι, ή μάλλον κάτι πολύ κατώτερο (χωρίς παραξήγηση για τα αγαπητά μας γουρουνάκια), αφού τουλάχιστον για τα ζώα γίνονται οι αντίστοιχες κινήσεις για να διατηρηθούν και να βελτιωθούν τα δικαιώματά τους.
Στην αντίπερα όχθη τώρα, είναι αποδεκτό να παρακολουθείς, να "φακελώσεις" ή να σείρεις στο τμήμα οποιονδήποτε πιστεύεις ότι σχετίζεται με τις "αντίπλαες" ομάδες. Είναι αποδεχτό, ότι αν ντύνεσαι και φέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο θα πρέπει να δεχτείς τον έλεγχο των προσωπικών σου αντικειμένων ανα πάσα στιγμή ή ακόμα ότι μπορεί να σε ρίξουν στο πάτωμα χτυπώντας σε, επειδή έκανες μια παράνομη πράξη. Δεν έχω εξοικιωθεί με τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς που μπορεί να χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τα άτομα του άλλου στρατοπέδου, όμως πιστεύω ότι τα επίθετα "τσογλάνια, αλήτες" και λοιπά υποτιμητικά δίνουν και παίρνουν στον καθημερινό λόγο των υποστηριχτών της άποψης αυτής. Το να πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αγωνίζονται για τα διακιώματα τους και πως πρέπει να μιλάς και να υποστηρίζεις έμπρακτα τα πιστεύω, σου σε κάνουν ένα με τους χαρακτηρισμένους "μπαχαλάκιδες", άτομα που, επειδή δημιουργούν πρόβλημα στην κοινωνία, πρέπει να αντιμετωπίζονται με οποιοδήποτε μέσο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν ότι πρόκειται για ανθρώπινα όντα.
Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι οι δύο απόψεις υποστηρίζονται από ένα σύνολο ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με τις ιδιες τις διαδηλώσεις και πολλές φορές δεν έχουν συμμετάσχει καν. Το ρόλο του διαχωριστή των απόψεων αυτών παίζουν τόσο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή και κοινωνικής δικτύωσης , όσο και ο κοινωνικός περίγυρος του ατόμου.
Το κείμενο αυτό δεν θέλει να καθοδηγήσει σε κάποια από τις δύο απόψεις. Ούτως ή άλλως για ένα θέμα στο οποίο υπάρχουν τόσο διαφορετικές πλευρές συνήθως οι γνώμες διαμορφώνονται τόσο ισχυρά που οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής έχει ως αποτέλεσμα αντί να πείθει το άτομο να την αλλάξει, να τον κάνει να την υποστηριζει με μεγαλύτερο πάθος και επιμονή. Πολλές φορές μάλιστα υποσυνείδητα η άποψή μας δε βασίζεται σε καλά τεκμηριωμένα γεγονότα για το ποιός έχει δίκιο ή άδικο αλλά διαμορφώνεται από τα άτομα τα οποία θέλουμε να μας αποδεχτούν και να μας κάνουν μέλη της ομάδας τους. Επίσης οι προσωπικές μας εμπειρίες και τα συναισθήματά μας, μας καθοδηγούν πολλές φορές λανθασμένα στην διαμόρφωση μιας γνώμης, η οποία εφόσον διαμορφωθεί είναι δύσκολο μετά να μεταβληθεί.
Εδώ θα προσπαθήσω να κλείσω με το συγκεκριμένο παράδειγμα και την άποψη που τελικά υποστηρίζω. Και πάνω που νομίζατε ότι θα μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο, αυτό που έχω να πω είναι ότι δεν μπορώ να επιλέξω μια από τις δύο πλευρές για εσάς. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι άνθρωποι από οπουδήποτε και αν προέρχοναι και οτιδήποτε και αν έχουν κάνει στη ζωή τους θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι. Όσο αντίθετος και αν είσαι με τις απόψεις που έχει, ακόμα και αν εκείνες είναι αποδεδειγμένα παρανοϊκές, ό,τι και αν έχει κάνει για να υποστηρίξει την άποψή του, όσο ανήθικο, παράνομο ή ειδεχθές και αν είναι δε σου δίνει κανένα δικαίωμα να του συμπεριφερθείς σαν σακί με πατάτες. Τα βίαια ξεσπάσματα το μόνο που δείχνουν είναι ένα προσωπικό συναίσθημα οργής ή ακόμα και μίσους το οποίο υποβιβάζει τον σκοπό και τις ιδέες τις οποίες υποστηρίζεις. Και στο κάτω κάτω τις γραφής, αν δεν μπορείς να δεχτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετική άποψη από εσένα, το οποίο είναι το πλεόν εύκολο, πως περιμένεις αυτοί να έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πιστεύω τους εντελώς, ακολουθώντας τη γνώμη την οποία υποστηρίζεις;
β-καροτένιο